documentary filmmaker
Zonder verhalen verliezen we ons zicht op wie we zijn. Over de kaalslag bij de publieke omroep en waarom dat ons allemaal aangaat. Ik ben maker. Ik heb voor veel omroepen in Nederland documentaires en films gemaakt. Niet uit opportunisme, maar omdat ik geloof in wat de publieke omroep zou moeten zijn: een plek waar verhalen verteld mogen worden die elders niet passen. Geen algoritme, geen formatdenken, geen “wat scoort”. Gewoon: mensen, ideeën, werelden. Kijken naar de wereld zoals die écht is, of zoals die zou kunnen zijn. En daarom maak ik me zorgen. Met de nieuwe bezuinigingen bij de NPO gaat er structureel iets kapot. Het is niet zomaar een kleinere begroting; het breekt juist af waar de publieke omroep het meest waardevol is: diversiteit, diepgang en risico. Bij de EO, waar ik de film My Generation maakte, verdwijnen vanaf 2027 alle fictieprogramma’s en alle documentaires. Gewoon, weg. Verhalen over geloof, identiteit, menselijkheid, zijn daar straks niet meer mogelijk. Eerder maakte ik de documentaire Zie je me, hoor je me (uitgezonden door HUMAN). Die film won een Gouden Kalf. Niet omdat hij veilig was, maar juist omdat hij iets durfde te zeggen, tegen de stroom in. Precies dat soort verhalen komen nu als eerste in de gevarenzone. En nee, ik schrijf dit niet omdat ik bang ben voor mijn eigen portemonnee. Ik werk, ik verdien, ik draai door. Maar jonge makers? Nieuwe stemmen? Mensen die nu ergens op een zolderkamer zitten met een verhaal dat niet in een standaardformat past? Voor hen wordt de ruimte steeds kleiner. Schrap fictie en documentaire, en je schrapt een van de weinige plekken waar we als samenleving nog mogen zoeken, falen, twijfelen en groeien, zonder oordeel. Wat overblijft is vooral veilig entertainment. Programma’s die “lekker wegkijken”. Die het goed doen in de lijstjes. Die niemand pijn doen. Maar die ook zelden iets losmaken wat je niet al kende. Zelden schuren. Zelden je blik echt kantelen. Verhalen, fictie, documentaires, kritische programma’s zijn geen luxeproduct. Het zijn geen franje voor erbij, voor als er toevallig geld over is. Ze zijn de manier waarop we onszelf leren kennen. Ze laten ons nadenken, vragen stellen, onze blik verruimen. Ze laten ons herkennen in de ander, juist als die ander ver van ons af lijkt te staan. Als die plekken verdwijnen, verarmen we. Niet alleen onze mediaconsumptie, maar ons collectieve geheugen. Onze nieuwsgierigheid. Onze mogelijkheid om ongemerkt te veranderen: zachter, harder, milder, brutaler, bewuster. Want wat gebeurt er met een samenleving die zichzelf alleen nog in de spiegel ziet via formats die moeten scoren? Waar twijfel, nuance en ongemak uit het beeld worden gemonteerd omdat ze “te moeilijk” zijn? We worden platter. Voorzichtiger en meer voorspelbaar We horen alleen nog wat we al weten. We zien alleen nog wie we al kennen. Dit gaat dus niet alleen over makers, redacties of omroepen. Dit gaat over ons allemaal. Over de vraag: Willen we een publieke omroep die ons alleen vermaakt? Of één die ons ook uitdaagt, ontregelt, raakt en aan het denken zet? Als we nu accepteren dat juist de risicovolle, diepgravende en eigenzinnige verhalen verdwijnen, verliezen we meer dan een paar programma’s in de gids. Dan verliezen we langzaam het vermogen om op een andere manier naar onszelf te kijken. En dat is precies wat we niet moeten willen.
Bent u op zoek naar een creatieve professional voor film of fotografie, wilt u een bedrijfsfilm ontwikkelen, begeleiding bij een documentaireproject, of inspirerend onderwijs – medisch of creatief? Ik werk graag met u samen.
Neem gerust contact met me op als u een vertoning wilt organiseren in de gewenste uitzendkwaliteit. Ik bespreek graag de mogelijkheden en beantwoord eventuele vragen.
Contact
Services
Portfolio
Clients
De Haaien BV
WeFilm
NVVE
Een van de jongens
NAPA